پیش‌تر از از رفتارهای نادرست و کارهای عجیب و غریب بعضی‌ها در مراسم مذهبی و دینی گفته‌ام، اما سفر اخیرم به عتبات و مشاهده‌ی مکرر رفتارهایی ـ جسارتاً عرض می‌کنم عامیانه ـ باعث شد که باز هم بگویم...

قطعاً صلوات فرستادن بر پیامبر و اهل بیت گرامش، عملی بسیار پسندیده و مورد سفارش پیامبر و اهل بیت علیهم السلام است و بالاترین شعار دینی مسلمانان به حساب می‌آید که هم برکات دنیوی دارد و هم برکات اخروی. از مرحوم آیه الله بهجت نقل است که فرمود: در میان تمام اذکار گشتم و ذکری بالاتر از صلوات پیدا نکردم.

اما آنچه که مورد انتقاد است اینکه در حرم‌های مقدس که هرکس به نوعی مشغول مناجات با خدای خود یا امامان معصوم است، با فرستادن صلوات بلند، آرامش و خلوت مردم را به هم بزنیم.

بسیار مشاهده می‌شود که زائران ضریح‌های مقدسه‌ی امامان معصوم، با صدای بلند از مردم می‌خواهند که صلوات بفرستند. بعضی‌ها هم به عنوان مقدمه‌ای برای درخواست صلوات، گاهی شعر می‌خوانند و بعضی دیگر نیز همراه با بیانیه از مردم صلوات می‌گیرند.

جالب است که بعضی‌ها فکر می‌کنند هر چه صدایشان را بلندتر کنند، کار بهتری انجام می‌دهند و به ثواب بیشتری دست می‌یابند. در این تردیدی نیست که این افراد با عشق به اهل بیت و به نیت ثواب الهی چنین می‌کنند و حتماً کارشان ثواب هم دارد؛ اما بی شک رعایت سکوت و آرامش و پرت نکردن حواس مردم، فضیلت بیشتری دارد.

قطعا در میان زائران، هستند افرادی که حضور قلبی یافته‌اند و دارند با صفای درونی خاصی با معبودشان راز و نیاز و یا با امامشان درد دل می‌کنند. قطعاً هستند کسانی که در اوج شکستگی دل به حال خاصی رسیده‌اند و از ملاقات امامشان منقلب شده‌اند و این اتفاق باعث از بین رفتن این حضور قلب می‌شود و لذت مناجات و راز و نیاز را از آنان می‌گیرد.

بعضی‌ها معتقدند که نباید به مردم بگوییم چگونه با امامانشان عشق‌بازی کنند. اینان بر این باورند که باید اجازه دهیم هرکس به زبان خودش زیارت کند. حرفی که در عزاداری بر سیدالشهداء نیز می‌زنند و معتقدند اصلِ عشق‌بازی با امام شهیدان مهم است نه نوع و کیفیتش. بنابراین به نظر اینان هرکس می‌تواند با هر روشی که دوست دارد عزاداری کند؛ هرچند از نظر ما وهن دین باشد. این افراد می‌گویند باید به این اصل توجه داشت که بالاخره اینها به عشق امام به میدان آمده‌اند و مهم این است که در این میان نام امام زنده نگه داشته می‌شود.

اما به نظر من این استدلال درست نیست و باید روحانیون و فرهیختگان جامعه مردم عوام را متوجه کنند؛ که در ازای همین توجه دادن‌هاست که امام شناسی شکل می‌گیرد و خداوند معرفت شیعی را به انسان عطا می‌کند.

نکته‌ی دیگری که در سفر اخیرم به عتبات شاهدش بودم اینکه بعضی‌ها خودشان را با زور و ایذاء دیگران به ضریح می‌رسانند و محکم با کف دست به ضریح می‌کوبند؛ انگار ـ معاذالله ـ می‌خواهند امام را متوجه حضور خودشان کنند. قطعاً این نوع رفتارها با اشهد انک تری مقامی و تسمع کلامی منافات دارد و گویا به مقام امامت معرفت پیدا نشده که می‌خواهیم با کوبیدن به ضریح امام حی و حاضر را ملتفت خود سازیم. این است که سفارش به زیارت با معرفت شده‌ایم و باید مدام در حق یکدیگر دعا کنیم که خدا زیارت با معرفت نصیب کند.